Palmiye Durağı
*Ben koca bir hayatı bir bavula sığdırıp dönüyorum şimdi bu şehirden. Ilkokul önlüğümü, ilk gençlik çağlarımı, okuldan ilk kaçışımı, ilk kez denize girişimi, annemin kurabiyelerini, kardeşimin kokusunu.. Ben bu koca şehri, memleket bellediğim bu koca şehri bir bavula sığdırıp gidiyorum.
Bir defter bile almadım yanıma, kitabımın arka sayfasından yazıyorum.
Gidişimi haklı bulanlar var, güçlü biri olduğumu söyleyip duruyorlar anlaşmışlar gibi. Bazıları da gitmeye mecbur edilişimi haklı buluyor. Ben yalnızca feci biçimde acı çektiğimi hissedebiliyorum.
Benim şu otogarlarla alıp veremediğim ne bilmem. Yine fazlaca anlam yüklüyorum sanırım. Bazı gidişler geri dönmemelerin üzerine atılmış imzalar.*
Kendimi yolcu ediyorum. Çok da hüzünlü bir görseniz. Bir tek bavul almış yanına, bavulun rengi de mavi. Muhtemelen eşyaları sırt çantasına sığmamış, bir hayat var sanırım içinde. Sırma saçları da uçuşuyor bu ılık bahar rüzgarında. Bu şehire son gelişi olduğunu bilmiyordu ama bu şehirden son gidişi olduğunu biliyor. Size gerçeği söylüyorum bunu ben söylemedim. Nereden öğrenmişse öğrenmiş işte dün geceden beri sürekli ağlıyor. O sinirlendiğinde ağlar ama sanırım bu ağlama başka. Mavi bavulunun fermuarı yırtıldı, bence ona ağlıyor.
Otobüs geldi bu arada. Yahu bu kız ne kadar sulu göz, kocaman oldu, nasıl anne olacak bilmem. Ha durun durun, anne olmak istemiyordu zaten, hatırladım. Hatırlayınca da bıraktım, ağlasın. Otobüs gelince sarıldık. Kendime iyi bakmamı söyledi, ben de tamam dedim. Ben kendime hep iyi bakarım zaten, o değilim ki! Bindi otobüse gitti. Ben de arkasından hiç el sallamadım. O mavi bavulu çok beğenmiştim vermedi bana.
*Palmiye ağaçlarını ilk gördüğümde cok şaşırmıştım. Çok garip ağaçlardı. 14 yıl önce geldiğim yerde hiç böyle ağaçlar yoktu, hep dağlar vardı. Babam, bu ağaçların olduğu yerlerde denizin çok yakında olduğunu söylemişti. Gittiğim yerde hiç palmiye ağacı yok. Bir tane palmiye ağacını aldım bavula koydum. Kusura bakma baba, bavulumda hiç yer kalmadı. Zaten sabah fermuarı yırtıldı mavi bavulumun*
Bir defter bile almadım yanıma, kitabımın arka sayfasından yazıyorum.
Gidişimi haklı bulanlar var, güçlü biri olduğumu söyleyip duruyorlar anlaşmışlar gibi. Bazıları da gitmeye mecbur edilişimi haklı buluyor. Ben yalnızca feci biçimde acı çektiğimi hissedebiliyorum.
Benim şu otogarlarla alıp veremediğim ne bilmem. Yine fazlaca anlam yüklüyorum sanırım. Bazı gidişler geri dönmemelerin üzerine atılmış imzalar.*
Kendimi yolcu ediyorum. Çok da hüzünlü bir görseniz. Bir tek bavul almış yanına, bavulun rengi de mavi. Muhtemelen eşyaları sırt çantasına sığmamış, bir hayat var sanırım içinde. Sırma saçları da uçuşuyor bu ılık bahar rüzgarında. Bu şehire son gelişi olduğunu bilmiyordu ama bu şehirden son gidişi olduğunu biliyor. Size gerçeği söylüyorum bunu ben söylemedim. Nereden öğrenmişse öğrenmiş işte dün geceden beri sürekli ağlıyor. O sinirlendiğinde ağlar ama sanırım bu ağlama başka. Mavi bavulunun fermuarı yırtıldı, bence ona ağlıyor.
Otobüs geldi bu arada. Yahu bu kız ne kadar sulu göz, kocaman oldu, nasıl anne olacak bilmem. Ha durun durun, anne olmak istemiyordu zaten, hatırladım. Hatırlayınca da bıraktım, ağlasın. Otobüs gelince sarıldık. Kendime iyi bakmamı söyledi, ben de tamam dedim. Ben kendime hep iyi bakarım zaten, o değilim ki! Bindi otobüse gitti. Ben de arkasından hiç el sallamadım. O mavi bavulu çok beğenmiştim vermedi bana.
*Palmiye ağaçlarını ilk gördüğümde cok şaşırmıştım. Çok garip ağaçlardı. 14 yıl önce geldiğim yerde hiç böyle ağaçlar yoktu, hep dağlar vardı. Babam, bu ağaçların olduğu yerlerde denizin çok yakında olduğunu söylemişti. Gittiğim yerde hiç palmiye ağacı yok. Bir tane palmiye ağacını aldım bavula koydum. Kusura bakma baba, bavulumda hiç yer kalmadı. Zaten sabah fermuarı yırtıldı mavi bavulumun*
Yorumlar
Yorum Gönder