Ruh-ı Bîmâr



Kendimi arıyorum Ankara'nın geniş kaldırımlarında, sevdiğimin kollarında.
Hiçbir işe yaramamanın verdiği zulüm, kendime bile yetememenin verdiği vehim.
Dostlarım! Vaziyetim epey vahim!
Dünyayı izliyorum. Önümde uçsuz deniz, sonsuz gökyüzü. Çakılı kalmış gözlerim yerde ki bir çakıl taşına.
Kendimi arıyorum dipsiz, kör kuyularda. Babamın nasihatlari çınlıyor kulaklarımda. Annemin saçlarımı okşayan ellerini kesip atıyorum oracıkta.
"Yazmam lazım" diyorum " Biraz hüzün verin bana !"
Ne yerde, ne gökte. Ne dünde, ne bugünde. Araf demişler durduğum yere. "Ne gerek var" diyorum " Ne gerek var bu kadar hüzüne?". Yazmaktan korkuyorum içimdekiler tükenir diye.  Ben bilmiyorum neredeyim, nerede takılı kalmış şu ürkek yüreğim?

*Annemin sıcaklığını hissediyorum yine, uzak tutamıyorum bu kez, ihtiyacım var bir nefeslik şefkate.*

"Sen bağır" diyorum. "Sen bağır, çırpın; tutacak birisi seni." Herzaman huzur vermezmiş eylül rüzgârı. Yeltenme bana dediğim cihânın o kasvetli büyüsüne kapılıp gidiyorum.
Yıldızlı bir gecede, bir eylül gecesinde. Bedenimden ziyâde ruhum dâimi bir gurbette iken. Anlıyorsunuz değil mi dostlarım, çok yorgunum. Çok vahim durumum.
Uygun bir dize, bir türkü arıyorum şu hissime.
Bulamıyorum
Bilemiyorum
Yanılıyorum.

                                                                     22.09.17
                                                                    SİLİFKE


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Tutuşturan

Resim
Ankara’nın kaldırımlarında gençliğimi çürütüyorum. Bir gün gitmeye mecbur olduğumu bilsem de her gün kalmak yeminleri ediyorum. Ellerim ceplerimde sallanarak yürüdüğüm bu sokaklarda sırlarım utançlarım ve gözyaşlarım. Bu kente geyikli geceler uzak! Ne varsa elime yüzüme bulaştırıp hesaplaşamadım, yarım yamalak Elinden tutup ağlayan kumral bir kızı Gelip sana sığınıyorum. Ben bugünden yarını biliyorum. Farketmeseler de duvarların arkasını görüyorum. Bu şehrin acımasızlığı dilencilerin yüzlerinde Bize de iyi davranmayacak biliyorum. Biz kimsenin allı pullu çocukları değiliz. Beklediği mutlak bir gün var. Hissediyorum Neyim varsa tortop edip bir tepeye çıkıyorum. Kıyısı yok.. Fırlatıp atsam bütün şehir mesul yaşanmışlıklarımdan. Yapamıyorum. Bu kente geyikli geceler uzak. Tutup ağlayan kumral bir kızı yanına geliyorum. Gelip, sana sığınıyorum. Ölü insanlar müzesi burası! Bir tarafta intihar edenler Bir tarafta deli gibi yaşamak isteyenler. Farketm...
Devamı

ÜTOPYA

Resim
Konyak şişelerinde çiçek yetiştiriyorum. Ve her gözyaşını sayıyorum Sayısı kadar da kahroluyorum Üzülme Ben bu hisleri uzun zamandır biliyorum. Içindeki derin kuyuya balıklama atlamak istiyorum. Bu dünyanın öğrettiği ne varsa unut. Sana saatlerce uyuyabileceğin bir ütopya yaratıyorum. Sevmediğin ne kadar şehir varsa hepsini yakıyorum. Kalan şehir sayısı bir elin parmaklarını geçmiyor. Tüm denizleri konyak şişemdeki çiçeğe döküyorum. Yaranı kapatmak için türküler söylüyorum. Daha fazla boş duvar. İlham perilerine her gün mesai yazıyorum Ne varsa yüreğini dört duvara çeviren Hepsini tutup asıyorum Önce kendimden başlıyorum. Konyak şişelerinde çiçek yetiştiriyorum. Sonra çiçekleri içiyorum. Farkediyorum Güzelliğinin alkol ile ilgisi yok.
Devamı

GEMİ

Resim
Bir kedim var benim Elimde kalanları saymakta güçlük çekiyorum Fazla, az? Gökyüzüne bakmak aklıma gelmez, balkonumun altında ki, benimle ebediyyen küsen ağaca takılı kalırım. Denize bakmak aklıma gelmez. Son kez temizlendim. Yosunlu bir kayaya dalarım. Dün yapmam gereken hiçbir şeyin planı yok kafamda Yarınımı koca bir su birikintisine attım. Yanımdaki balıkçı oltasıyla tuttu. Senin sofrana geldi. Yarınımı afiyetle yedin. Kim suçlu? * https://youtu.be/bGDuIr2K4t0 *
Devamı